Senat odrzucił ustawę o jakości w opiece zdrowotnej, która określała zasady funkcjonowania systemu jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwa pacjenta i dotyczyła wewnętrznego systemu zarządzania jakością i bezpieczeństwem, autoryzacji, akredytacji i rejestrów medycznych. Za wnioskiem o odrzucenie ustawy głosowało 47 senatorów, przeciw było 45, a jeden wstrzymał się od głosu.
Ustawa, której projekt stanowił przedłożenie poselskie, wprowadzała autoryzację jako obligatoryjny system oceny podmiotów wykonujących działalność leczniczą, finansowaną ze środków publicznych, który miała weryfikować spełnienie wymagań w zakresie personelu medycznego i wyposażenia w sprzęt i aparaturę medyczną oraz wewnętrznego systemu zarządzania jakością i bezpieczeństwem.
Zgodnie z ustawą, autoryzację wydawać miał prezes Narodowego Funduszu Zdrowa, na wniosek podmiotów wykonujących działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne na podstawie umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Autoryzację mógł uzyskać podmiot wykonujący działalność leczniczą, który:
– prowadziłby wewnętrzny system zarządzania jakością i bezpieczeństwem;
– realizowałby świadczenia opieki zdrowotnej, z zachowaniem warunków ich realizacji, dotyczących miejsca udzielania świadczeń opieki zdrowotnej, personelu i wyposażenia w sprzęt i aparaturę medyczną.
Autoryzacja byłaby wydawana na okres pięciu lat, w przypadku zaś dodania zakresów świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych przez podmiot wykonujący działalność leczniczą, autoryzacja mogłaby być zmieniona na wniosek podmiotu. W przypadku, gdy zaszłoby ryzyko braku zabezpieczenia udzielania świadczeń opieki zdrowotnej, prezes NFZ mógłby rozpatrzeć wniosek bez przeprowadzania wizyty autoryzacyjnej oraz wydać autoryzację warunkową na okres roku.
W przypadku zmiany warunków realizacji świadczeń gwarantowanych w zakresie świadczeń objętych autoryzacją, dotychczas wydana autoryzacja zachowywałaby ważność przez okres na jaki została wydana.
Ustawa doprecyzowywała i porządkowała także proces akredytacji, jeżeli m.in. chodzi o przebieg, terminy. Zgodnie z ustawą akredytacja miała być ważna na okres czterech lat.
Jednocześnie ustawa wprowadzała dodatkowe warunki przyznawania akredytacji:
– spełniania pojedynczych standardów akredytacyjnych obligatoryjnych, których niespełnienie wiązałoby się z odmową udzielenia akredytacji, niezależnie od sumarycznej liczby uzyskanych punktów;
– wymóg uzyskania oceny akredytacyjnej na poziomie co najmniej 75% maksymalnej możliwej do uzyskania sumy ocen poszczególnych standardów akredytacyjnych ogółem;
– wymóg uzyskania co najmniej 50% maksymalnej możliwej do uzyskania sumy ocen poszczególnych standardów akredytacyjnych dla każdego działu tematycznego.
Ponadto wprowadzała możliwość cofnięcia udzielonej akredytacji w przypadku niespełnienia standardów po przeglądzie akredytacyjnym. Nowym rozwiązaniem była również zasada weryfikacji i aktualizacji standardów akredytacyjnych co najmniej raz na pięć lat od dnia ich ogłoszenia, w oparciu o przygotowaną przez Radę Akredytacyjną analizę, w szczególności w zakresie konieczności ich aktualizacji zgodnie z aktualną wiedzą medyczną.
Proponowano, aby do wniosku o udzielenie akredytacji dołączano oświadczenie podmiotu wnioskującego o jej udzielenie o spełnianiu standardów akredytacyjnych. Na etapie składania wniosku o udzielenie akredytacji podmiot byłby zobowiązany do samodzielnej oceny stopnia spełnienia standardów oraz złożenia w tym zakresie oświadczenia, które stanowi nieodłączny element wniosku.
Ustawa wskazywała, że listę wizytatorów uprawnionych do przeprowadzania przeglądów akredytacyjnych prowadzi osoba kierująca ośrodkiem akredytacyjnym, który odpowiadałby również za przeprowadzenie naboru do pełnienia funkcji wizytatora.
Osoby, które zostałyby wpisane na listę wizytatorów, podlegałyby okresowym, przeprowadzanym po dwóch latach od dokonania wpisu, testom wiedzy niezbędnej do prawidłowego realizowania zadań wynikających z prowadzenia przeglądów akredytacyjnych.
Uchwaloną poprzednio przez Sejm ustawę o jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwie pacjenta zawetował Senat, a Sejm nie uzyskał bezwzględnej większości, by odrzucić senackie veto.
(ISBnews)
